یکی دیگر از تفاوت های مهم بین تجهیزات پزشکی و داروها در طول عمر محصول است. پس از معرفی یک دارو به بازار، یک دارو از عمر محصول حداقل 5 سال برخوردار خواهد بود. در واقع، برخی از داروها برای 50 سال یا بیشتر وجود داشته اند. تغییرات مداوم محصول که دستگاه‌ها متحمل می‌شوند، در نهایت محصول را منسوخ می‌کند، اغلب در عرض 2 سال یا کمتر. سازندگان تجهیزات پزشکی باید محصولات را با سرعت بیشتری نسبت به تولیدکنندگان دارو وارد بازار کنند تا بتوانند با این نرخ بالای کهنه شدن محصول همگام شوند.

همه بازیکنان در ارائه مراقبت های بهداشتی مشمول مسئولیت مالی قابل توجهی هستند. تولیدکنندگان دستگاه‌ها نسبت به تولیدکنندگان دارو در معرض خطر کمتری هستند، زیرا بسیاری از محصولات کمتر بر عملکرد بدن بیماران تأثیر می‌گذارند. نگرانی پزشکان و بیمارستان ها در مورد مسئولیت، تأثیر قابل توجهی بر صنعت تجهیزات پزشکی داشته است. بسیاری از فروش تجهیزات پزشکی ابزاری را برای آزمایش و نظارت بر بیماران در اختیار پزشک و بیمارستان قرار می دهند تا احتمال ابتلا و مرگ و میر را کاهش دهند. 

با افزایش نگرانی در مورد مسئولیت و قصور، آزمایش‌های جدید آزمایشگاهی و روش‌های نظارتی به عنوان یک شبکه ایمنی مورد استقبال پزشکان و بیمارستان‌ها قرار گرفته است. خطر طرح دعوی قضایی در سال های اخیر نقش بسزایی در جهت توسعه فناوری های جدید در تجهیزات پزشکی داشته است. نظارت بر بیماران، اسنادی را در اختیار کارکنان بالینی قرار می دهد که شواهدی را برای کیفیت مراقبت ارائه شده ارائه می دهد. از آنجایی که بار اثبات مراقبت کافی بر عهده ارائه دهندگان سلامت در موارد قصور است، این مستندات مفید است.

داروها و تجهیزات پزشکی به طور متفاوتی تنظیم می شوند زیرا این دو زمینه بسیار متفاوت هستند. به طور سنتی، فناوری های مرتبط با محصولات دارویی مبتنی بر شیمی و بیوشیمی بوده است و سازمان غذا و دارو (FDA) توانسته است تخصص قابل توجهی در این فناوری ها ایجاد کند. در مقابل، دستگاه ها بر اساس طیف گسترده ای از فناوری ها، مانند مواد زیستی، الکترونیک، اپتیک، مکانیک، سیالات و غیره هستند. حتی بزرگ‌ترین شرکت‌های ما تنها بخشی از این فناوری‌ها را پذیرفته‌اند، و برای FDA امکان‌پذیر نیست که در همه آنها متخصص شود.

 این عامل ارزیابی و تنظیم تجهیزات پزشکی را بسیار دشوارتر می کند. این نگرانی با این واقعیت متعادل می شود که اکثر دستگاه های پزشکی پتانسیل تأثیرگذاری عمیق بر فرآیندهای بدن و ایجاد اثرات بالقوه مخرب کوتاه مدت و بلند مدت را ندارند. در نتیجه این دو عامل، بسیاری از فناوری‌های تجهیزات پزشکی نسبت به محصولات دارویی مشمول مقررات محدودکننده کمتری هستند. در واقع، FDA از ماده 510 استفاده کرده است، که در اصل برای اجازه دادن به بازاریابی مداوم تجهیزات پزشکی پدربزرگ در زمان تصویب قانون فعلی در نظر گرفته شده بود، تا نظارت بر معرفی و نفوذ به بازار محصولات تجهیزات پزشکی را حفظ کند که عملکردی نداشتند. عملکردهایی که می توانند بالقوه خطرناک باشند. اخیراً، استفاده از ماده 510 برای تنظیم تجهیزات پزشکی به طور قابل توجهی کاهش یافته است.

تفاوت مهم بین دارو و دستگاه در توانایی و تمایل به ایجاد تغییرات در محصول دستگاه در طی ارزیابی بالینی و پس از عرضه به بازار است. یک فرآورده دارویی معمولاً قبل از بازاریابی به شکل کامل است و با فرمول شیمیایی آن توصیف می شود و شکل دوز آن برای بیشتر طول عمر محصول ثابت می ماند. در مقابل، دستگاه‌ها دائماً برای رفع نقص، بهبود عملکرد و افزودن ویژگی‌ها در طول عمر محصول، اصلاح می‌شوند. این تغییرات اغلب اتفاق می افتد و به دلیل رقابت بین تولید کنندگان به منظور ارائه بهترین عملکرد و ویژگی های محصول انجام می شود. قبل از ظهور ریزپردازنده، این تغییرات از طریق طراحی مجدد سخت افزار انجام می شد. 

این نوع تغییرات گران هستند و به ندرت انجام می شوند. بسیاری از تجهیزات پزشکی امروزی توسط ریزپردازنده ها کار می کنند و بیشتر عملکردهای آنها از طریق نرم افزار داخلی دیکته می شود. انجام تغییرات نرم افزاری و آزمایش آن بسیار آسان است. در نتیجه، تغییرات محصول در حال حاضر بسیار مکرر است و ردیابی آن توسط یک آژانس نظارتی تقریبا غیرممکن است.